PROLOG: Wybór

Two Steps from Hell - Freedom Fighters

           Musiałam dokonać wyboru. Pierwszy raz w życiu stanęłam przed tak ważną decyzją. Każdy możliwość ma swoje konsekwencje, jednak skutki mojego postanowienia mogły zniszczyć wszystko, co znałam i kochałam przez całe życie. Musiałam zadecydować po której stronie stanę. Wyrok jaki miałam wydać, mógł skazać na cierpienie wszystkich, których kochałam, jednak orzekłam go w dobrej wierze.Dla, tak zwanego, większego dobra.
            Nigdy nie było mi dane stać się dorosłą dlatego wciąż zachowywałam się jak niedojrzałe dziecko. Byłam prymitywna, uzależniona od własnych pragnień. Teraz dane mi było poświęcić moje życie dla innych, zbuntować się w imię równości i wolności. Kiedyś wybór wydawał się  łatwiejszy, gdy nie znałam tych wszystkich kumulujących się we mnie uczuć, które dzisiaj osiągnęły apogeum. Było już za późno na wahania, moja decyzja musiała być szybka. Ile bym dała za to, aby dostać jeszcze trochę czasu na zestawienie wszystkich za i przeciw.
            To był idealny moment na wypełnienie mojego przeznaczenia, taka okazja mogłaby nigdy się nie trafić. Jednak stałam jak słup soli, nie mogąc wykonać żadnego ruchu. Otaczał mnie pył i kurz, a ja nie potrafiłam podjąć decyzji. Wszystko wybuchło we mnie, nie potrafiłam poradzić sobie z uczuciami, które odrętwiały moje ciało. Moje najskrytsze pragnienia stały się otwartymi żądzami, których nie chciałam spełnić. Usłyszałam stukot nadchodzących wojowników, moje ciało wyrwało się z niewoli. Ruszyłam biegiem w stronę schodów prowadzących na górę i w kilka sekund znalazłam się w ich połowie, gdy spowita ogniem belka spadła tuż przed moimi stopami. Moja jedyna droga ucieczki została odcięta. Wróg nadchodził, a ja nie miałam siły stanąć z nim do walki. Przymknęłam oczy i wykonałam długi skok i gdy tylko je otworzyłam byłam już prawie na górze, a owa belka tworzyła barierę między mną a przeciwnikiem. Pośpiesznie wymruczałam zaklęcie, które podnieciło płomienie. Ruszyłam biegiem wąskim korytarzem, zasłaniając rękawem usta, które były boleśnie poparzone gorącym powietrzem.

            Czułam okropny zapach palonych ciał, pyłu i krwi, jednak dalej desperacko poszukiwałam drogi wyjścia. Każda sekunda była na wagę złota, ale żadna z dróg, które wybierałam nie prowadziła na zewnątrz.

            Kolejny raz skręciłam. Kilka metrów ode mnie leżało ciało. Kierowana przeczuciem ruszyłam w jego stronę, początkowo nie wiedziałam kim jest mężczyzna leżący na podłodze, jednak gdy w końcu ujrzałam jego twarz z okrzykiem przepełnionym bólem padłam na kolana. Nie mogłam oddychać, ból który został wymierzony w moje serce sprawiał, że się dusiłam.

            - Lucifier -wykrzyczałam, pociągając za jego koszulkę. Na jego brzuchu znajdowała się duża plama krwi. Zaszlochałam głośno.
            Czas mnie gonił, ale nie potrafiłam wstać i zostawić go tutaj. Poczułam łzy i szybko zmrużyłam oczy. Stałam się taka miękka, uczuciowa. Wnętrzności zżerało mi poczucie winy, za jego śmierć . Ta pułapka była zastawiona na mnie, nie na moich najbliższych.
            I wtedy zrozumiałam że każdy wybór którego dokonałam w ciągu tych miesięcy prowadził mnie do tej chwili, do tego co miałam zrobić w tym momencie. Jeśli teraz stchórzę, wszystko spłonie. Pozwoliłam sobie na cichy szloch, zacisnęłam palce na swoim naszyjniku i zerwałam go z szyi, wsadziłam go w jego dłonie. Tak bardzo żałowałam, że nie miała mocy uzdrawiania. Pochyliłam się nad nim, by złożyć ostatni pocałunek na jego ustach. W tym momencie jego ręka zacisnęła się w okół mojego łokcia.

            - Pomóż mi, Eileen – wychrapał..

            Obdarzyłam go ostatnim spojrzeniem i chciałam powiedzieć wszystko, czego nigdy nie powiedziałam. Chciałam przeprosić za ból, który mu wielokrotnie zadałam i wybaczyć całe zło jakie on mi uczynił. To śmieszne, że dopiero w takiej chwili chciałam wyrazić w słowach to wszystko o czym wiedziałam już dawno, ale nie miałam na to czasu. Mogłam obdarzyć go tylko przelotnym pocałunkiem, który musiał wystarczyć na wyrażenie tego, co chciałam mu powiedzieć.

            - Przepraszam. - Wyrwałam mu łokieć, pośpiesznie skierowałam się w stronę drabiny na strych, gdzie miała zamiar odprawić rytuał.

            - Eileen! – usłyszałam jego gniewne wołanie, ale nie obróciłam się, nie mogłam. Musiałam uciekać. Mimowolnie zacisnęłam palce na rubinie, który cały czas dzierżyłam w dłoni. Musiałam go ukryć, on był ratunkiem, jednak w rękach wrogów był przekleństwem. Byłam naznaczona do opieki nad nim.

*** 

No i jest. W końcu po miesiącach zastanawiania się i prób napisania czegokolwiek pojawia się prolog. Nie jestem jeszcze w stu procentach pewna co do tego opowiadania, ale chcę opowiedzieć wam historię Eileen, albo przynajmniej spróbować. Żeby rozpocząć pisanie musiałam walczyć z brakiem weny i lenistwem, ale w końcu z czystym sercem mogą oddać wam prolog zbetowany przez SOPHIE . 

Cóż, co mogę więcej powiedzieć. Zapraszam do czytania!